به گزارش ایلام امروز، اینکه مسئولین کشوری و لشکری اجازه نمی دهند مردم به راحتی از مرزهای کشور خارج شوند پدیده شوم و نامیمونی است.

اگر خارج شدن از کشور بد است پس چطور ۵۴۰۰ نفر از فرزندان خودشان در خارج از کشور زندگی می کنند.
ذهنیت مسئولین کشور به خارج و داخل را می توان از روی طرح ها و حکم هایی که اخیرا پیشنهاد و صادر کرده اند تشخیص داد.

صدور حکم ممنوع الخروجی برای مجرمین و معترضین بعنوان یک تنبیه نشان دهند عمق ذهنیت منفی مسئولین نسبت به ادامه زندگی در ایران است.
در کنار صدور اینگونه حکم ها و پیشنهاد طرح هایی همانند ممنوع الخروج کردن دانشجویان به مدت ۱۰ سال و همچنین فرستادن فرزندان خودشان به خارج از کشور به خوبی نگاه مسئولین به زندگی در داخل و خارج از آن را نشان می دهد.

آنها نگاه ناامیدانه ای به ادامه زندگی در ایران دارند و با همین طرز نگاهی تصور می کنند همه به دنبال فرار از کشور هستند.

این درحالی است که بخش عمده ای از مردم خواهان ماندن در کشور و تلاش برای توسعه ایران هستند و نسبت به آینده کشور امیدوارند.

آنها قصدی برای خارج شدن از کشور را ندارند و این کشور مادر و خواستگاه و ریشه آنها است و دوستدار ایران و زندگی در ایران هستند.

ماندن و تلاش برای ساخت ایران را در شعارهای دانشجویان نخبه معترض در برخی دانشگاه های مطرح کشور مانند شریف و تهران خود گویای همین واقعیت است که آنها قصدی برای رفتن ندارند.

سابقه ممنوع الخروج کردن مردم به کشورهای بسته کمونیستی مانند آلمان شرقی و کره شمالی کنونی باز می گردد.
شرایط زندگی در این کشورها به قدری سخت و طاقت فرسا شده بود که مردم خواهان فرار از آن به هر قیمتی شدند.
اما شرایط زندگی درایران، وضعیت جغرافیایی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی مردم در ایران با اینگونه کشورها تفاوت های عمیق بسیار زیادی دارد و هرگز ایران را نمی توان تبدیل به کره شمالی کرد و رویایه کره شمالی سازی ایران هرگز محقق نخواهد شد.

اما در هر صورت صدور اینگونه حکم ها و تلاش برای ممنوع الخروج کردن مردم زنگ خطری است که باید جدی گرفته شود.

لازم است ابتدا نگاه مسئولین کشور به زندگی در‌ ایران تغییر کند و این تصور که همه بدنبال فرار از ایران هستند را کنار بگذارند و در کنار مردم برای توسعه کشور تلاش کنند.