در آستانه ی بازگشایی مدارس در سال تحصیلی جدید و در بحبوحه‌ی بحران بزرگ همه گیری کرونا، نگرانی‌های شدیدی دامنگیر فضای معنوی درس و مدرسه شده است.
مصاحبه های گاه و بیگاه وزیر آموزش و پرورش با نگاه بالا به پائین به مقوله‌ی تدریس معلمان و تحصیل فراگیران و مخاطب قرار دادن آنها با ادبیات بایدها والزام‌ها، به وضوح حکایت از مدیریت فرادست – فرودستی نسبت داشته و مقام شامخ معلمان به زیردستانی بی اختیار متصور ساخته است . مقامی که در ادبیات دینی و تاریخی این مرزو بوم همسان با مشاهیر دینی و بزرگان طراز اول بوده است.
جناب وزیر آ.پ با زل زدن به چشمان یک میلیون معلم ، اجازه و اختیار محل تدریس را از آنان سلب کرده و نسبت به جامعه بزرگ معلمان، نگاهی دون روا داشته است
“تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
یکی از آفات بروکراسی عریض و طویل آ.پ کادر سازی و انتصابات از بالا به پایین و عمدتا لابی گرانه است که در این مقوله یک میلیون معلم در پروسه انتخاب مدیران مقتدر و دارای طرح وبرنامه، حق اظهار نظر ندارند.
این درحالی‌ست که روزگاری نه چندان دور مدیران با رای معلمان انتخاب می شدند. اما امروزه در دولت تدبیر و امید ، مدیران مدارس به شیوه های غیر دمکراتیک و خلاف شایسته سالاری مورد تاکید در بخشنامه‌‌های وزارتی، انتصاب برخی از آنان بدون بینش و دانش علمی و فاکتورهای اولیه ، انجام می پذیرد و نه انتخاب. چرا که نقش کانال های سیاسی، ایلی و طایفه ای،محفلی و رفاقتی بسیار پر رنگ تر از معیارهای علمی‌_آموزشی و مدیریتی شده است.
البته برای خالی نبودن عریضه ، هر ساله یک فراخوان پذیرش و آزمون در این خصوص برگزار شده ولی با پیگیری کوتاه و نگاه تیزبیناته به فهرست انتصابات مدیران سطح شهر ایلام ، براحتی فرمالیته بودن آن را خصوصا در سال‌های اخیر متوجه می شویم.
ماحصل این انتصابات غیر دمکراتیک و فاقد معیارهای علمی- آموزشی و پرورشی ، همان مدیرانی هستند که به سیاق آمدن خویش ، به چینش معلمان دور و بر خود پرداخته و از معلمان غیروابسته، دانش آموخته و خلاق در روش‌های تدریس، که منتقد روش های غیر اصولی مدیریتی آنهاست، امتناع می کنند و این یعنی تناقض های آسیب زای تربیتی – علمی و دور شدن از اهداف اساسی کار جمعی در مدارس استبه نظر می رسد ضرورت دارد متولیان ارشد وزارت آموزش و پرورش، پیش از پرداختن به ابعاد مختلف نظام تعلیم وتربیت، برای حل وفصل این آسیب بزرگ حوزه‌ی مدیریت آموزشی ، چاره‌اندیشی کنند.